MOA sprak met:

[ woensdag 11 april 2001 ]
Mauro Pawlowski

part 7

Onderhuids
Mao Er zit nog wel humor in je teksten, maar hij is wel meer naar de achtergrond gedrongen.
Mauro: "Ik merk dat ik in alles, zowel op het vlak van humor als van erotiek als… - euh, is er nog iets anders eigenlijk (lacht) - dat ik in die dingen meer kies voor het onderhuidse. Ik ben ook niet zo’n pornograaf. Dat vind ik echt saai. Tijdverlies."

Mao Humor is vaak ook een comfortabel scherm waarachter je je kan schuilhouden. Heb je het gevoel dat je je met deze plaat kwetsbaarder opstelt dan voorheen?
Mauro: "Ja, zeker. Daarom waren de opnames dit keer ook pijnlijker voor mij. Een gereserveerde mens als ik heeft toch zijn tijd nodig. Het duurt wat voor je jezelf zeker genoeg voelt om jezelf kwetsbaar op te stellen. (Grappend) Ach, wéér een overgevoelige artiest (lacht). Maar het ìs wel zo: ik neem liever mijn tijd. Ik mag er niet aan denken dat ik, zonder het zelf te weten, sentimenteel zou zijn. Soms heb je dat zelf niet door, hé. Dat soort gênante situaties wil ik liefst vermijden. Nu ik er zo over nadenk: ik ben eigenlijk toch wel een beetje een macho. Je mag niet vergeten: ik ben een halve Italiaan, hé (lacht)."

Mao De mensen die tandenknarsend van spanning op een nieuwe Evil Superstars-plaat zaten te wachten, zullen flink teleurgesteld zijn over Songs From A Black Hat. Speelt dat soort overwegingen ook door je hoofd of denk je daar totaal niet aan?
Mauro: "Ik hoop van ganser harte dat deze plaat voor veel mensen een verrassing is. Je denkt wel aan de eventuele reactie van het publiek, maar je houdt er geen rekening mee. Zelfs al zou je dat willen, het is onmogelijk. De noodzaak waarmee je zo’n plaat maakt is gewoon veel te sterk om dat soort overwegingen een rol te laten spelen. Ik hoop echt dat iedereen deze plaat goed vindt, echt waar. (Ironisch) Ik maak tenslotte muziek voor jullie. Maar ik vind wel dat je er een soort arrogantie, een kamikaze-achtige instelling op na moet houden, en de plaat maken waarvan je voelt dat je ze moet maken. Je hoort het ook wanneer een plaat vanuit die houding is gemaakt."

Mao Vroeger klonken je nummers op plaat, maar vooral live wel eens flink chaotisch. Het geluid spatte alle kanten uit, waardoor het geheel dikwijls flink aan kracht en scherpte inboette. Dat is nu helemaal anders: nu vormen de groep, de songs, de sound wel een vuist. Het klinkt allemaal directer en gerichter.
Mauro: "Dat zijn dingen die je moet leren. Dat weet je zelf niet. Iemand anders moet je dat komen vertellen: ‘Het ziet er allemaal heel fraai uit, en jullie amuseren je duidelijk kostelijk, maar je schiet helaas wel volledig je doel voorbij.’ Dan begin je bij jezelf te denken: dat is nu ook weer niet echt de bedoeling, je bent verkeerd bezig, je mist je focus.’ Dat zijn dingen die ik nú allemaal weet. Ik heb ondertussen natuurlijk ook wat meer tips van de duivel gekregen (lacht)."

Mao Wat zou je graag met deze plaat willen bereiken? Wanneer is het voor jou een geslaagde operatie?
Mauro: "Ik hoop dat ik fatsoenlijk aan de bak kom, genoeg om me niet te veel zorgen te moeten maken over mijn verdere stappen en rustig verder te kunnen werken. Dat ik niet op het moment kom dat ik denk: ‘Nu weet ik echt niet meer wat ik moet doen.’ Die rustgevende gedachte moet er zijn. En daarvoor heb je een basispubliek nodig, een grondlaag van succes die je toestaat comfortabel te werken en die de opwinding gaande houdt, zodat je niet ‘gewoon’ oud wordt. Je moet toch proberen allerlei dingen te blijven doen, vind ik. Dat is de ambitie. “Roem is iets verraderlijks: als je daar naar streeft, betreed je een gevaarlijk pad. Ik ben er een beetje bang van. Ik geloof in persoonlijk contact. Niet dat ik wil overkomen als de integerste mens ter wereld, maar mij is het er in ieder geval niet om te doen om het ‘te maken’, of hoe dat ook moge heten. Ik denk ook helemaal niet in die termen."

Mao Het is, kortom, een ingewikkelde kwestie.
Mauro: "Het is zeer moeilijk in woorden te vatten. Het is niet zo eenduidig als één plus één is twee."

Mao Een niet onbelangrijk probleem van de Evil Superstars was dat jullie een grote en redelijk fanatieke aanhang hadden, maar dat die zich kennelijk te cool vond om jullie platen ook te kopen. De Evil Superstars verkochten namelijk voor geen meter.
Mauro: "Ik word nog regelmatig aangeklampt door mensen die me zeggen hoe fantastisch geweldig de Evil Superstars waren, en hoe tof ze onze platen wel niet vonden. Ik denk dan altijd: ‘Oké, als je de plaat nu ook nog voor zes uur gaat kopen, ben ik helemaal blij’ (lacht). Nu, in de loop der jaren hebben we ook niet één keer gedacht: ‘Ja, als dit niet spectaculair de hitparade inschiet, kunnen we er maar beter gelijk mee ophouden.’ We wisten goed genoeg waar we mee bezig waren. We hebben nooit de publiekvriendelijkste muziek gemaakt.“Maar sommige dingen blijven toch vreemd. De laatste concerten bijvoorbeeld. Op Pukkelpop stonden we ineens voor een bomvolle, hysterische tent. Fantastisch, daar niet van, maar ik moest toch denken: ‘Wat krijgen we nu? Wat moeten jullie van ons?’ Ik vond het eigenlijk wel een romantisch einde: een opvallende groep stopt ineens, zonder reden. Dat vond ik wel iets hebben. Ik vond het een passend afscheid."

Mao Ondertussen is in de Belgische rock een frisse nieuwe lichting opgestaan. Je bent, samen met mensen als Tom Barman en Stef Kamil Carlens, een generatie opgeschoven.
Mauro: "Je wordt onvermijdelijk in die positie geduwd. Arno wordt de oude bompa, en wij de iets minder gerimpelde nonkels (lacht). Je kunt daar niks aan doen, hé. Ik geloof ook niet in de idee van lichtingen en generaties. Het hangt toch altijd van enkelingen af. De zogenaamde boom uit het midden van de jaren negentig waar de Evil Superstars deel van uitmaakten, dat ging ook maar om een paar mensen. Het zal nu wel net zo zijn. Ik krijg wel eens complimentjes van mensen van de jonge garde, ja. Maar meestal raak ik na tien minuten aan de praat met die mannen hun vriendin, en dan stoppen de complimentjes doorgaans snel (lacht)."



Mao Je bent amper dertig en toch lijkt dit al een beetje op - gelieve ons het lelijke woord te excuseren - een comeback. Voel je het zelf ook zo aan?
Mauro: "Het wordt er in ieder geval van gemaakt. Echt cool is het niet, hé? Als ik dat woord hoor, moet ik altijd denken aan Milli Vanilli, en erger (lacht). Als je niet constant met je handjes om aandacht loopt te wapperen of à la Madonna in hoog tempo de ene comeback na de andere forceert, is dat het risico. Dat moet ik er dan maar bijnemen. Dat is een van de nadelen van je af en toe goed te voelen met wat rust."

Mao Je bent ook nooit helemaal uit the picture verdwenen. Je dook op gezette tijden her en der op een podium op.
Mauro: "Ik heb anderzijds ook nooit echt honderd procent in the picture gestaan. Ik heb toch nooit dat gevoel gehad. Ik heb het van in het begin ook altijd een beetje afgehouden, en daar heb ik geen spijt van. Ik mag er niet aan denken dat je even een blokje omloopt en dat je om de vijf voet wordt aangesproken. Da’s niks voor mij. Daarom sta ik ook niet te springen om met mijn hoofd op televisie te komen. Het is een delicaat spelletje. Ik wil genoeg in the picture zijn om de zaak draaiende te houden, maar het mag niet uit de hand lopen. Dat is soms wel eens moeilijk. Als iemand die ik respecteer, Bart Peeters bijvoorbeeld, vraagt of ik in zijn show wil komen, en ik ga er niet op in, schaam ik me dood. Dan weet ik niet of ik er goed of slecht aan gedaan heb. Ik heb niks tegen televisie op zich, maar je moet er wel heel voorzichtig mee omgaan."

Mao Voorlopig hou je de zaak goed in de hand. Je hebt op dit ogenblik eigenlijk precies de status waar je naar streeft. Tenzij je nieuwe plaat plots ontploft, natuurlijk.
Mauro: "Dan ga je me pas écht raar zien dansen (lacht)."

Marc Van Springel